دکتر بهروز ساری صراف با اشاره به اینکه آلودگی هوا، آلودگی صوتی، مشکلات شهرنشینی و ترافیک، نیاز به مکانی دنج و آرام برای مردم به خصوص برای کارمندان و افرادی که به سن بازنشستگی رسیده‌اند را لازم و ضروری کرده است، اظهار کرد: این امر به معنی گسترش خانه سازی در حوالی شهرها و روستاها و ناشی از نیاز ذاتی مردم و شهروندان به آرامش بوده و در تمامی شهرها و کشورها رایج است.

وی با تاکید بر اینکه دولت‌ها نباید پدیده‌ی ساخت خانه در روستاها را به عنوان امری ناهنجار دانسته و با این افراد به عنوان متجاوزان به اراضی زراعی برخورد خشونت آمیز و قهر آمیز نداشته باشند، گفت: بدیهی است که سوداگری و تجارت اراضی زراعی روستاها نیز در کنار نیاز مردم به آرامش، رونق پیدا می‌کند، اما انتظار چنین است که مقابله با این پدیده، علمی و قانونی و متناسب با حقوق شهروندی انجام شود.

وی افزود: با دقت در توسعه شهری مثلا در توسعه شهر تبریز، توسعه شهرها به طور عمده در اراضی کشاورزی مرغوب مانند اراضی خاوران، آذران، مهرانشهر، شهرک شهریار، شهرک صنعتی سلیمی و اراضی روستای بارنج و … انجام شده و محدوده‌های وسیعی از اراضی زراعی درجه یک و دو کشاورزی با این الگوی توسعه، زیر ساخت و ساز شهری رفته و هیچ واکنش و دغدغه‌‍‌ای از سوی مدیریت اراضی استان دیده نشده است، چرا که سازنده و مدیران این پروژه‌ها خود دولت و شرکت‌های دولتی هستند که تعامل مناسبی با سایر ارگان‌های دولتی داشته‌اند و با این کار خود الگویی نامناسبی برای مردم ارایه داده‌اند، در حالیکه انجام همین توسعه‌ی واحد مسکونی توسط مردم عادی، گناه و جرم بزرگی محسوب می‌شود که پاسخ آن تخریب دیوارها و تولید انبوه نخاله‌های ساختمانی و ایجاد چشم اندازهای نامطلوب بصری است.

ساری صراف با تاکید بر اینکه وجود قانونمندی و الزام شهروندان بر رعایت قانون برای حفظ محدوده و مساحت اراضی کشاورزی و تولیدات کشاورزی کشور و استان، لازم و ضروری است، اظهار کرد: این لزوم و الزام باید برای همگان باشد، بر اساس گزارش خبرگزاری‌ها، از ۱۶۰۰ واحد مسکونی در محدوه روستای سعیدآباد، فقط ۸۰ واحد مسکونی تخریب شده است (برابر با پنج درصد مساحت واحدهای مسکونی موجود) و ۹۵ درصد از آسیب تخریب، مصون مانده‌اند که امیداوریم همچنان هم مصون بمانند.

وی متذکر شد: سوال اینجا است که آیا نباید در سایه عدالت نظام مقدس جمهوری اسلامی از تبعیض و برخوردهای دوگانه احتراز کرد، در صورت برخوردهای تبعیض آمیز، نیت صادقانه مسئولان هم زیر سوال رفته و نارضایتی و ناخوشنودی بیشتر مردم را در برمی‌گیرد.

وی ادامه داد: سوداگران زمین، خیل انبوه معاملات املاکی‌ها و بنگاه‎های معاملاتی هستند که به طور قانونی و با مجوزهای رسمی، ده‌ها سال است که به طور آشکار به خرید و فروش اراضی زراعی مشغول بوده و تعداد آن‌ها در حوالی شهرک‌های ویلائی، بی‌شمار و خارج از تصور است، به عنوان مثال در ابتدای جاده‌ی باسمنج تبریز تعداد بی‎شماری سوداگران زمین و فروشندگان اراضی کشاورزی قرار دارند که هیچ برخوردی با آن‌ها نشده و نمی‌شود، اما اگر کارمند جماعت و مردم عادی زمین را از آن‌ها بخرند، متجاوزان به اراضی کشاورزی نامیده شده و با آن‎ها مثل دشمنان برخورد می‎شود.

استاد دانشکده برنامه ریزی و علوم محیطی دانشگاه تبریز مدعی شد: انتظار بر این است که بی‌قانونی را باید با رعایت موازین قانونی اصلاح کرد، دیوار خانه‌های مسکونی صاحبان زمین و مالکان اغلب بدون قبول اخطاریه کتبی و احضاریه تخریب شد، در حالیکه بر اساس قانون توقع بر این بود که حداقل دوبار اخطار کتبی و احضاریه به آن‌ها ارسال می‌شد و در صورت عدم مراجعه، حکم تخریب دیوار منازل آن‌ها صادر می‌شد، اما در مورد تخریب  خانه‌های اراضی بستان آباد و سعید آباد هیچ اخطاریه کتبی صادر نشده بود که باید این امر توسط مراجع قانونی مورد بررسی قرار گیرد.

ساری صراف در بخش پایانی سخنانش گفت: خواسته‌‎ی اکثر مالکان و مردم از مراجع محترم قضایی و مسئولان جهاد کشاورزی این است که با مردم مانند معاندان و متجاوزان برخورد نکرده و بیشتر به دادخواهی و رفع خرابی‎ها با صدور مجوزهای لازم اهتمام بورزند و از توصیه‎های ارشادی غفلت نکنند، شاید تسکینی بر آلام و دردهای این افراد باشد، افرادی که بعد از ۳۰ سال خدمت به نهادهای دولتی، امید سکونت در مکانی دنج را داشته، اما با دیوارهای تخریب شده و بسیاری از هزینه‌های مربوط و نامربوط مواجه هستند و گاه با مسئولیتی مواجه می‎شوند که در نهایت تکبر و غرور، هیچ سوال و اقدامی را پاسخگو نبوده و  چنان بر زمین گام بر می‎دارند که نیل آرمسترانگ و یوری گاگارین، آنچنان روی کره ماه راه نمی‎رفتند.