ربابه فتحی، معمار و هنرمندی متولد ۱۳۴۰ در تهران، سال‌هاست که با نقاشی، نه‌تنها زندگی را دوباره تجربه می‌کند، بلکه از هنر به عنوان ابزاری برای عبور از چالش‌های بیماری پارکینسون بهره می‌گیرد. او با تحصیلاتی در رشته معماری از دانشگاه شهید بهشتی و معماری داخلی از دانشگاه تهران، همواره در مرزهای میان فرم و خلاقیت زیسته و اکنون، با نمایشگاه پیش‌روی خود، بخش مهمی از زیستن در میانه‌ی رنج و رهایی را با مخاطب به اشتراک می‌گذارد.
نمایشگاه «نَمیان»، مجموعه‌ای از آثار انتزاعی خانم فتحی است؛ نقاشی‌هایی که برخاسته از جهان درونی اوست؛ جهانی که هم با حافظه‌ی معماری آشناست و هم با لرزش دستانی که حالا خود تبدیل به بخشی از بیان بصری شده‌اند. او می‌گوید:«در سال‌های اخیر، نقاشی برای من دارویی موثر و بخشی جدی از زندگی‌ام شده است. نقاشی به من کمک کرد تا از فضای ذهنی بیماری فاصله بگیرم و دوباره با جهان درونی‌ام ارتباط بگیرم.»
خانم فتحی، که گرایشش به هنر از دوران دانشجویی و حضور در انجمن خوشنویسان شکل گرفته، امروز سبک انتزاعی را با الهام از ساختارهای طبیعت، شبکه‌های عصبی و انرژی خلقت دنبال می‌کند. به باور او، هنر می‌تواند ابزاری باشد برای رشد شخصی، حفظ توانایی‌های شناختی و الهام‌بخشی به اطرافیان، به‌ویژه فرزندانش.
او در پایان گفت‌وگو، چنین توصیه‌ای دارد:«هر انسانی توانمندی خاص خودش را دارد. کافی‌ست علاقه‌اش را پیگیری کند و نگذارد زمان از دست برود. هنر می‌تواند مسیری برای بالندگی شخصیت، آرامش درونی و ساختن امیدی دوباره باشد.»